Bazı filmlerin fragmanları filme duyulan ilgiyi azaltırken, beklentileri de düşürebiliyor ki, “Looper / Tetikçiler”in fragmanını izledikten sonra başıma gelen şey de aynı buydu. Fakat filmi izledikten sonra “Tetikçiler”in yılın en büyük sürprizine imza attığını rahatlıkla söyleyebilirim.
2044 yılında geçen bir bilimkurgu filmi olmasının yanında, türünün en iyi örneklerinden biri olan “Tetikçiler”, senenin en iyi bilim kurgu filmi ünvanını “Prometheus”un elinden rahatça alıyor. Başrollerini Joseph Gordon-Levitt ve Bruce Willis’in paylaştığı film, kader sorgulamalarıyla “Twelve Monkeys / 12 Maymun” (1995), konu itibariyle de bilimkurgu başyapıtı “The Terminator / Terminatör” (1987) ile oldukça benzerlik taşımasına rağmen, orijinal ve sürükleyici. Zaman yolculuğunu farklı bir şekilde beyaz perdeye taşıyan film, senaryo boşluklarına rağmen seyirciyi etkilemesini biliyor.
Yönetmen Rian Johnson’ın geleceği, çoğu bilimkurgu filmi gibi aşırı derecede ileri teknolojik icatlar barındırmıyor. Klasik silahların biraz gelişimle, günümüz arabaların da güneş enerjisiyle kullanıldığı filmin felsefesi ise kısaca şöyle: “Looper” (Loop türkçede Döngü demek) denilen kiralık katiller, gelecekten gelen hedefleri gümüş karşılığında öldürmektedir. Looper’a gönderilen hedef kendisinin gelecek hali ise ve Looper gelecek halini öldürürse, döngüyü tamamlamış sayılmakta ve emekliye ayrılıp 30 yıl boyunca hayatını yaşamaktadır. 30 yılın sonunda ise Looper, yine geçmişe gönderilip kendisi tarafından öldürülmekte ve bu döngü böyle devam etmektedir. Öte yandan, eğer Looper gelecek halini herhangi bir nedenden ötürü öldüremezse, şirket tarafından hem kendi, hem de gelecek hayatına son verilmektedir. Filmde de Joe (Joseph Gordon-Levitt) bir nedenden ötürü gelecek Joe’yu (Bruce Willis) öldüremeyip kaçırıyor. 30 yıl sonraki Joe’nun amacı ise gelecekte karısını tekrar kaybetmemek adına şimdiki zamanda -çocuk olarak- yaşayan Rainmaker’ı bulup, öldürmektir.
Muhteşem sürükleyici ve zaman zaman etkileyici sahneler barındıran “Tetikçiler”, sevgi ve aşk temalarıyla derinlik katılırken, “Rainmaker” elementi ile de kendini diğer zaman yolculuğu filmlerinden rahatça ayırıyor. Jean Grey (X-Men Serisi) vari psişik güçleri sayesinde gelecekte dünyayı kontrol altına alıp, Looper’ları tek tek öldürecek ve dünyaya gerçek bir tehdit olacak Rainmaker’a eklenen bu metafizik etken, filmi türünde orijinal yaparken, puanını da biraz düşürüyor. Pierce Gagnon’un küçük “Rainmaker” Cid olarak fazlasıyla olgun bir performans sergilediği filmde, bir annenin çocuğuna olan karşılıksız sevgisi ise bu metafizik etkenle ayrı bir boyuta taşınıyor. Sara’nın (Emily Blunt) Cid ne olursa olsun ve ne yaparsa yapsın, ona sıkı sıkı sarılması ve kendi hayatı pahasına koruması, anne-evlat ilişkisini tam olarak gösterir nitelikte. Öte yandan film, gelecek Joe’nun aşık olduğu insanı kurtarmak için ne kadar ileri gidebileceğini göstererek iki sevgi kavramına da değinirken, söz konusu “sevgi” olduğunda ortada doğru veya yanlışın olup olmadığını sorguluyor.
Filmde düşünülen en orijinal fikirlerden biri karakterin şimdiki zamandaki haline bir şey olması durumunun gelecek haline de yansıması. Joe’dan önce Seth’in (Paul Dano) gelecek halini öldürememesi üzerine yakalandığı ve vücudunun deformasyona uğradığı sahne gerçekten soluk kesiyor. Bunun yanında film, “12 Maymun”un aksine kader kavramını kabul etmek yerine sorgularken, Joe’nun döngüyü kapamak için yaptığı tercihin sonucunu izleyiciye bırakmaktan çekinmiyor. Acaba Joe’nun bu tercihi döngüyü (kaderi) değiştirebildi mi, yoksa bu tercihin sonucu mu bu geleceği hazırladı bilemiyoruz.
Filmin en güzel özelliklerinden biri gelecek tasvirinin sade, ama bir o kadar da orijinal olması; fakat senaryo boşlukları bir yerden sonra ister istemez rahatsız ediyor. Hikaye anlatımının oldukça farklı ve güzel olduğu filmde Looper’ların neden 30 sene sonra öldürülmesi için geçmişe gönderildiği, Rainmaker’ın ise gelecekte nasıl bu kadar güçlendiği açıklanmıyor. Bu arada, Rainmaker’ın güçlerine tanıklık ettiğimiz sahneler, “X-Men: The Last Stand / X-Men 3: Son Direniş” (2006) filminde Jean (Phoenix) ve Prof. Xavier arasındaki sahneyle neredeyse aynı olduğunun altını çizmek gerek.
Joseph Gordon Levitt’in Bruce Willis’in mimiklerini harfiyen yerine getirdiği filmde Levitt, gerçekten çok kaliteli bir oyunculuk sergiliyor. Başrol için doğru tercih olduğunu sahneye her çıkışında tekrardan gösteren Levitt, hareketleri ve yüzüyle de bir o kadar Willis’i andırıyor. Öte yandan, Willis’i uzun zamandan sonra ilk defa bu kadar duygusal bir rolde izlediğimiz filmde Jeff Daniels’ı görmek gerçekten hoş.
Hikayesiyle Terminatör’ün -çocuk- John Connor’u öldürmek için gelecekten gelmesini andıran film, teknik açıdan da istenileni veriyor. Zaman zaman güzel çekim tekniklerinin kullanıldığı filmde özellikle Joe’nun uyuşturucu aldığı sahnelerde kamera diyaframının açılıp kapatılarak verilen etki oldukça hoş. Nathan Johnson’ın fütüristik müziklerinin de bir o kadar önemli yer tuttuğu filmde müzikler adeta katalizör görevi görüyor.
Özetlemek gerekirse; türünün kaliteli örneklerinden biri olan “Looper / Tetikçiler”, “Terminator” ve “12 Maymun” filmleriyle olan benzerliklerine rağmen hikaye anlatımı ve oyunculuklarıyla senenin kaliteli filmlerinden biri. Senaryo boşluklarına rağmen sürüklemesini iyi bilen “Tetikçiler”, kesinlikle bir kereyle yetinilmeyecek filmlerden.
Yönetmen: Rian Johnson
Senaryo: Rian Johnson
Oyuncular: Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt, Jeff Daniels, Paul Dano, Pierce Gagnon
Orijinal Müzik: Nathan Johnson
Süre: 118 dk.
Ülke: ABD
NOT: B+
Yorumlar