13. Filmekimi’nin son günlerine girdiğimiz şu günlerde Filmekimi’nde izlemek istediğim ilk 10 filmi neredeyse tamamlamaya başladım. Şu ana kadar hepsi genel olarak standartların üzerindeydi, ta ki Abel Ferrara’nın yönetmenlik koltuğunda oturduğu “Pasolini”yi görene kadar. Sanırım “The Search / Arayış”la beraber festivalin en zayıf filmi.
Pier Pasolini’nin şüpheli ölümüne ışık tutmaya çalışan Abel Ferrara, mentorunu onurlandırmak adına oldukça gereksiz ve anlamsız bir filme imza atmış diyebilirim. Yılın en ruhsuz ve en sığ filmlerinden biri olan “Pasolini”nin kişisel bir proje olduğu her halinden belli oluyor; başta 86 dakikalık kısa süresi olmak üzere birçok detayın filmin kalitesi hakkında şüphe uyandırdığı belli. Filmi izledikten sonra da tüm şüphelerin doğru çıkması beni gerçekten üzdü; çünkü başrolde Willem Dafoe’nun olduğu bir biyografiden böyle zayıf bir film doğal olarak beklemiyordum. 2014 Venedik Film Festivali’nde Altın Aslan için yarışan filmin oyuncu kadrosundaki diğer isimler ise Riccardo Scamarcio ve Ninetto Davoli. Ama onların da performanslarının iyi olduğunu söylemek mümkün değil.
Pasolini’nin “120 Days of Sodom” filminden hemen sonra geçen “Pasolini”nin sorunları daha ilk dakikalarından itibaren başlıyor. Efsanevi İtalyan yönetmeni mükemmel bir Amerikan aksanıyla hayat veren Willem Dafeo, açıkçası bende büyük bir hayal kırıklığı yarattı. Tabii bunda yönetmen Abel Ferrara’nın hatası epey büyük. Dafeo gibi bir oyuncunun hiçbir aksana başvurmadan karakterini bu kadar tek düze bir şekilde oynaması filmi ciddiye almamı zorladı. Oyuncunun gözlerinde zaten hep bir gözlüğün olduğunu düşünürsek seyirciyle göz temasına bile girmeyen bir karakterin samimiyet yaratması beklenemez. İşin daha da ilginç tarafı Pasolini’nin ailesiyle bile İngilizce konuşması. Zaman zaman İtalyancaya başvuran filmdeki dil kararsızlığı beni bir yerden sonra çileden çıkardı.
Filmin bir diğer zayıf yeri ise Pasolini’nin yarım kalmış filmi haricinde ünlü yönetmene ait hiçbir bile önemli noktaya değinmeyen filmin hikayesi. Pasolini’nin ailesiyle ve arkadaşlarıyla olan ilişkilerinin oldukça zayıf olması bir yana yönetmenin sanatına dair de pek bir şey barındırmayan filmde Pasolini’nin ölüm nedeninin eşcinsel olmasına dayandırılması filme son noktayı koydu adeta. Ferrara hala 2000’li yıllarda yaşıyor sanırım. Yoksa böyle gereksiz, yapmacık aynı zamanda defalarca işlenmiş bir duyarlılık çabasına girişmezdi belki diye düşünüyorum. Bu arada, filmin başındaki Pasolini’nin daha doğrusu Dafeo’nun gençliğine benzeyen bir adamın bulunduğu toplu seks sahnesine de bir gram anlam veremedim. Anlam vermek de istemiyorum. Ayrıca, filmin finali de çok zayıf. Pasolini’nin ölümünün ardından annesinin verdiği tepkiye yer veren Ferrara’dan böyle bir ajitasyon görmek hiç hoş olmadı.
Kısaca “Pasolini”, Pier Pasolini’nin şüpheli ölümüne dair gereksiz ve anlamsız bir film olarak sinema tarihine adını yazdırıyor. Willem Dafeo’nun mükemmel Amerikan aksanıyla hayat verdiği İtalyan yönetmen herhalde daha kötü bir şekilde beyaz perdeye uyarlanamazdı.
2014 Venedik Film Festivali Adaylıkları
- Altın Aslan
Yönetmen: Abel Ferrara
Senaryo: Maurizio Braucci, Abel Ferrara, Nicola Tranquillino
Oyuncular: Willem Dafoe, Riccardo Scamarcio, Ninetto Davoli
Görüntü Yönetimi: Stefano Falivene
Kurgu: Fabio Nunziata
Süre: 86 dk.
Ülke: İtalya, Fransa, Belçika
NOT: F
Yorumlar