Bağımsız filmlerin benim gözümde hep bir nota kadar ilerleyebileceği görüşüne inanmışımdır. Bu noktada daha çok geniş perspektifli, büyük oynayan ve bunu hakkıyla yerine getiren filmleri daha çok beğendiğimi söyleyebilirim. Tabii buna kusursuz tekniği de eklemek gerek. O yüzden “Short Term 12 / Kısa Dönem 12” açıkçası benim için bir ilk oldu. Çünkü bu harikulade bağımsız filme hayran kalmamak elde değil.
Destin Cretton’ın ikinci uzun metrajlı filmi olma özelliği taşıyan “Short Term 12 / Kısa Dönem 12”, özellikle başroldeki oyuncularının harika doğal performanslarıyla öne çıkan kalbe dokunan bir yapım. Ve yılın en iyi filmlerinden biri. Hatta bağımsız türün özelliklerini tam anlamıyla taşıdığını düşünürsek yılın da en iyi bağımsız filmi rahatlıkla diyebilirim. Tamamen karakterlerine odaklanarak hiçbir zaman büyük oynamaya çalışmayan filmin bu yapısı tabii ki filmin en beğendiğim özelliği. İnsanın içine işleyen yapısıyla oldukça sempatik olması da cabası. Ve eğer olurda film, yılın bağımsız film kategorisindeki favori “Fruitvale Station / Son Durak”ı geride bırakırsa, “Kısa Dönem 12″yi herhangi bir dalda Oscar’a aday olarak görebiliriz ki, açıkçası “Kısa Dönem 12”, “mükemmel” bir film değil belki ama “Son Durak”ın her anlamda ilerisinde bir film.
Bir yetimhanede yaşanan olayları dramatik bir şekilde anlatarak seyircinin kalbine işlemesini bilen “Kısa Dönem 12”, birden fazla hikayeyi harika bir şekilde bağlayarak seyirciye sunuyor. Yaşı gereği yetimhaneden gitmesi gereken Marcus’un (Keith Stanfield) son günlerini anlatan filmde bir yandan Grace (Brie Larson) ile Mason’ın (John Gallagher Jr.) ilişkilerine, diğer yandan da Grace’in problemlı geçmişine tanıklık ediyoruz. Tabii bu sırada yetimhanedeki karakterlerin sorunlarını da seyirciyle paylaşmaktan çekinmeyen yönetmen Cretton, bu kadar zengin alt metni 96 dakikada o kadar güzel dokuyor ki, film bittikten sonra eksik işlenen hiçbir yer kalmadığını farkediyorsunuz.
Yukarıda bahsettiğim gibi işlenen alt metin gerçekten çok zengin. Özellikle karakterlere yakından baktığımızda bunu rahatlıkla görmemiz mümkün. Marcus’un yaptığı huysuzlukların aslında tek evi olarak gördüğü yetimhaneden ayrılmak istememesinden kaynaklandığı filmde hip-hop kültürünün nasıl doğduğuna dair oldukça ilginç bir sahne var. İçindeki öfke ve hüznü kelimelere döken Marcus’un Mason’ın ritm tutarak seslendirdiği bestesinin aslında radyoda çalan hip-hop müziklerinden hiçbir farkı olmadığı oldukça açık. Fakat Cretton, şarkı sözlerindeki sitemi o kadar güzel bir şekilde seyirciye aktarıyor ki, bir süre sonra aynı Mason gibi sizinde ağzınız açık kalıyor. Öte yandan, yetimhaneye yeni gelen Jayden’ın babasından gördüğü şiddeti yazdığı ahtapot ile köpek balığı hikayesiyle anlattığı sahne var. Durumu kelimelere dökemeyecek kadar kötü durumda olan Jayden’ın olayları bu şekilde anlattığı bu sahne o kadar etkileyici ki, şu an yazarken bile tüylerim diken diken oluyor. Bu arada, başlarda normal gibi gözüken Mason ve Grace ikilisinin ilişkilerine derinden bakmaya başladığımıza işlerin hiç de yolunda olmadığını görüyoruz. Geçmişiyle barışık olmayan, Mason sayesinde hayata sarılmayı başarmış Grace’in hamile olduğunu öğrenmesi durumu daha karmaşık bir hale getiriyor. Jayden’da bir bakıma kendini gören Grace’in zor zamanlarda kanattığı parmakları karakterin psikolojisini özetler nitelikte. Mason’ın ise dokunaklı teşekkür konuşmasından evlatlık olduğunu öğreniyoruz. Son olarak bir de filmin başında yetimhaneden kaçmaya çalışan Sammy var. Onun da hikayesi her karakter gibi dokunaklı.
Fazla tanınmayan oyuncu kadrosundaki neredeyse tüm oyuncuların birbirinden başarılı performanslar verdiği filmde parlayan asıl isim kuşkusuz bu sene “Don Jon / Kalbim Sende” ve “The Spectacular Now / Şu An Muhteşem” filmlerinde rol almış Brie Larson. Gerçekten yılın en içten kadın oyuncu performanslarından birini veriyor. Çoğu eleştirmen birliğinden almış olduğu adaylıkları düşünürsek kendisini Oscar’larda görürsek pek de şaşırmamak lazım. En başarılı ikinci isim ise karakterini hiç zorlanmadan ekrana taşıyan Keith Stanfield olsa gerek. Bu arada, filmin müziklerinin de bir o kadar başarılı olduğunu söylemeden geçmemek gerek.
Sonuç olarak, Brie Larson’ın yılın başarılı kadın oyuncu performanslarından birini verdiği “Short Term 12 / Kısa Dönem 12”, zengin alt teması ve başarılı yönetimiyle yılın en iyi filmlerinden biri. Hatta bağımsız film türünde de en iyisi. Yönetmen Destin Cretton’ın kısa süresine rağmen her karakteri derinlemesine işlemeyi başardığı filmi izlerken duygulanmamak ise elde değil.
Yönetmen: Destin Cretton
Senaryo: Destin Cretton
Oyuncular: Brie Larson, Frantz Turner, John Gallagher Jr., Keith Stanfield
Orijinal Müzik: Joel P. West
Görüntü Yönetimi: Brett Pawlak
Kurgu: Nat Sanders
Süre: 96 dk.
Ülke: ABD
NOT: B+
Yorumlar