13. Filmekimi tüm hızıyla sürerken 2014 Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye için yarışmış çoğu filmi de tek tek görmeye başladık. Bunlardan biri de İngiliz yönetmen Ken Loach’ın son filmi “Jimmy’s Hall / Özgürlük Dansı”ydı. Yönetmenlik koltuğunda Loach’ın oturması ve filmin Cannes’da yarışması sebebiyle önemli olduğunu düşündüğüm filmi genel olarak beğendiğimi söylemeliyim.
İrlandalı komünist lider James Gralton’ın hayatını konu alan film, özgür irade ve düşüncenin savunucusu Gralton’ın İrlanda’dan atılmasına neden olan hareketlerini seyirciye sunuyor. Özgürlük gibi evrensel bir temayla ilgi çekmeyi başaran filmde İrlanda’nın komünizm ile ilgili sınavını da izlemek mümkün. 90’lı yılların İrlanda filmlerini hatırlatan havasıyla zaman zaman nostaljik bir seyir sunan filmin hikayesinin ise özgün olduğunu söylemek mümkün değil. Buna rağmen kendine ait kalitesine her filminde gösteren Loach’ın yine çizgisinden çıkmadığı bir film olan “Özgürlük Dansı”nın Loach hayranlarını memnun edeceğini düşünüyorum.
Filmin konusuna gelirsek: 10 yıl sonra tekrardan İrlanda’ya, yani evine dönmeyi başaran James “Jimmy” Gralton’ın tek amacı yaşlı annesiyle beraber bir süre sakin bir hayat yaşamaktır. Tarlada çalıştığı bir gün evine dönerken 10 yıl önce kapatılan dans salonun tekrardan açılmasını isteyen bir takım gençle karşılaşır. Sadece dans değil aynı zamanda özgür fikirlerin paylaşıldığı kültürel bir ortam olan bu salonu tekrardan açmak istemeyen Jimmy, kendinin 10 yıl önceki halini gördüğü bu gençlerin öğrenme ateşine yenik düşerek salonu tekrardan açar ve 10 yıl önceki defterleri tekrardan açılmasına sebep oluyor. Başta kasabanın rahibi olmak üzere komünizm karşıtı herkesin nefretini üzerine çeken Jimmy, bir anda kendini 10 yıl önceki pozisyonda bulur.
Günümüzde bile hala özgür düşüncenin yasaklandığını göz önünde bulundurursak “Özgürlük Dansı”, ele aldığı bu evrensel temayla her türlü sanatseverin ilgisini çekeceği belli. Buraya kadar her şey güzel, şimdi işin kötü yanına gelelim: film de zaten bundan ibaret. Yani “Özgürlük Dansı”, bilindik yollardan ilerleyen bir özgürlük hikayesinden daha öte değil. Açıkçası salondan ilk çıktığımda Loach’ın başarılı bir iş çıkardığını düşünüyordum, gerçi düşüncem de hala bir değişiklik yok. Değişen şey filmde işlenen temanın defalarca işlenmiş olduğunu hatırlamam. Film, tüm zorlukların üstesinden gelmeye çalışan halkın sevdiği bir özgürlük savaşçısının çabalarının sonucu olumlu veya olumsuz olsun gençlere ilham vermeyi başarmasından başka bir şey değil. Bu arada oldukça klişe olduğunu düşündüğüm yarım kalmış aşk hikayesinin filme dahil olduğunu da belirtmek gerek. İşte bu kıstaslar nedeniyle Loach’ın son filmi zaman geçtikçe etkisini yitiren bir film olarak hafızalara kazınıyor.
“Özgürlük Dansı”nın elindeki metni olabilecek en iyi şekilde kullandığı bir gerçek. Jimmy’nin başta rahip olmak üzere tüm karşıt düşünceli insanlarla olan mücadelesi klişe belki, ama Barry Ward’ın başarılı performansıyla izlenmeye değer. Loach’ın filme ayrı bir hava katan granüllü görüntü yönetimi ve yeşilin her tonunu görebildiğimiz İrlanda çekimleri de bir o kadar klas.
Kısaca, Ken Loach’ın elindeki malzemeyi olabildiğince gerçekçi ve sade bir şekilde beyaz perdeye aktardığı “Jimmy’s Hall / Özgürlük Dansı”, ünlü yönetmenin en iyi filmlerinden biri olmasa da kalitesini gösterdiği bir film olmuş. Bilindik özgürlük savaşı temalı hikayelerinden sıkılmayan seyircileri veya Loach hayranlarını memnun edecek filmde öne çıkan özellik ise başroldeki Barry Ward’ın samimi performansı.
2014 Cannes Film Festivali Adaylıkları
- Altın Palmiye
Yönetmen: Ken Loach
Senaryo: Paul Laverty, Donal O’Kelly
Oyuncular: Barry Ward, Simone Kirby, Andrew Scott
Orijinal Müzik: George Fenton
Görüntü Yönetimi: Robbie Ryan
Kurgu: Jonathan Morris
Süre: 109 dk.
Ülke: Birleşik Krallık, İrlanda
NOT: C+
Yorumlar