Bu sene Cannes Film Festivali’nde aldığı ödül dolayısıyla merak uyandıran bir başka film de “Nebraska”ydı. Alexander Payne’in 2011 yılında Oscar’a aday olan “The Descendants / Senden Bana Kalan”dan sonraki ilk filmi olma özelliği taşıyan filmin Cannes’da aldığı en iyi erkek oyuncu ödülü doğal olarak filmi erkenden Oscar yarışının içine soktu. Zaten sezon itibariyle de ödüllere ve adaylıklara (5 dalda Altın Küre adaylığı bulunmakta) dikkat edilirse filmin en iyi ilk 5 film içine girme olasılığı bile yüksek. Gelgelelim filmin Akademi gözünde kaçıncı sırada olacağı pek de önemli değil. Önemli olan Payne’in karşımıza yaşlılık temasıyla tekrardan yine başarılı bir şekilde çıkmış olması.
Payne’in yaşlılık üçlemesi yapma gibi bir planı olduğunu bilmiyorum, ama “Nebraska” açıkçası “About Schmidt / Schmidt Hakkında”nın (2002) bir parçası gibi bir izlenim bırakıyor. İki filminde de yaşlılık evresinin farklı zamanlarında olan bir takım aynı özellikleri barındıran iki yaşlı babayı konu alan Payne’in siyah beyaz çektiği bu yeni filmini gerçekten başarılı bulduğumu belirtmek isterim. En azından “Senden Bana Kalan”dan bir kademe daha iyi olduğunu düşünüyorum ki o filmi de beğenmiştim. Sadece Akademi kadar değil diyelim.
Dergi ilanında yazan ikramiyeyi kazandığına inanan yaşlı Woody Grant’ın (Bruce Dern) kazandığını düşündüğü ödülünü almak için Nebraska’ya gitme yolcuğunu anlatan filmde Grant, yaşlılığı nedeniyle oldukça aksi ve unutkan biri haline gelmiştir. Hayatın güzelliklerini artık göremeyen ve her şeyi eleştiren bir adama dönüşen Grant, günün birinde eline geçen bir reklam kuponuna kanarak yüklü miktar para kazandığına inanır. Ödülünü almak için Nebraska’ya gitmesi gereken Grant’in oğulları ve karısının ikazına dinlememesi ise başta oğlu David (Will Forte) olmak üzere tüm aileyi trajikomik bir yolculuğa çıkarır.
Payne Önceki filmleriyle kıyasladığımızda siyah-beyaz yapısıyla seyirciye alışagelmişin dışında bir seyir keyfi sunan Payne’in ana karakteri yine önceki karakterleri gibi “kaybeden” bir yapıya sahip. Yaşı itibariyle Schmidt’i hatırlatan Woody’nin filmde geçmişiyle barışık olmadığını öğreniyoruz; fakat işin asıl ilginç tarafı filmdeki tüm karakterlerin aynı Woody gibi yarım kalmış hayallerinin ve ilişkilerinin peşinden gitmeye çalışması. Kısaca herkes yapacakları konusunda herkes en az onun kadar inatçı ve kararlı. Ve de bunu kimsenin kendinde farkedememesi işleri trajikomik bir hale getiren en önemli özellik. Sonuçta Woody’nin bunu gösteriş biçiminin elle tutulur bir materyal üzerinden olması onu etrafınca daha da farkedilir kılmakta; gerçi Woody’nin de aslında diğerlerinden farklı olmadığı sonradan ortaya çıkıyor. Bunu Woody’nin öldükten sonra çocuklarına bir şey bırakamayacak olmasından korktuğu için parayı almak istediğini söylediği dokunaklı sahneyle anlarken Payne de yaşlılık üzerine harikulade bir filme imza atıyor adeta; fakat asıl püf nokta Payne’in tüm bu iç parçalayıcı olayları mizahı elinden bırakmayarak seyirciye sunması. Öyle ki film siyah-beyaz atmosferi ve oldukça resmi ismine rağmen neredeyse her karesinde seyiriciye umut aşılamayı başarıyor. Özellikle Woody’nin Rushmore Dağı hakkındaki yorumları epey komik.
Alexander Payne’in “Sideways”den sonraki en iyi işi olduğuna inandığım “Nebraska”, baba-oğul ilişkisini oldukça trajikomik bir biçimde ele alarak rahatlıkla seyircinin içine işleyen bir film. Mark Orton’ın müziklerinin de katkısıyla filmin geneline hakim olan hava o kadar tatlı ki, açıkçası “Nebraska”yı beğenmeme gibi bir ihtimalden söz etmek neredeyse mümkün değil. Tabii durumun en büyük mimarları olan harika kadroyu da unutmamak lazım. Başta kariyerinin son yıllarındaki en iyi performansını sergileyen Bruce Dern olmak üzere her oyuncunun başarılı performanslar sergilediği filmin asıl yıldızı ise June Squibb. Will Forte ve Bob Odenkirk de gayet iyi ama Squibb, ne zaman gözükse filmden sahne çalıyor. Bu kadar tatlı ve doğal performans açıkçası epeydir izlememiştim. Squibb sayesinde bu senenin yardımcı kadın oyuncu kategorisindeki favorimi bulmuş oldum. Bu arada filmin şaşırtan bir diğer özelliğinin de filmin yaş ortalaması “95” olan oyuncu kadrosunun performansları olduğunu belirtmek gerek.
Özetlemek gerekirse; Alexander Payne tarafından kaleme alınmamasına rağmen her karesinde imzası bulunan “Nebraska”, yaşlılığa dair fazlasıyla tatlı bir film. Trajikomik yapısıyla dakikalar sunmasını bilen filmde Bruce Dern ve June Squibb başta olmak üzere tüm kadro oldukça başarılı performanslar sergiliyor. Yılın en tatlı filmi karşınızda.
Oscar Adaylıkları
- En İyi Film
- En İyi Yönetmen
- En İyi Erkek Oyuncu
- En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu: June Squibb
- En İyi Görüntü Yönetimi
- En İyi Özgün Senaryo
Cannes Film Festivali Ödülleri
- En İyi Erkek Oyuncu: Bruce Dern
Cannes Film Festivali Adaylıkları
- Altın Palmiye
Yönetmen: Alexander Payne
Senaryo: Bob Nelson
Oyuncular: Bruce Dern, Will Forte, June Squibb, Bob Odenkirk, Stacy Keach
Orijinal Müzik: Mark Orton
Görüntü Yönetimi: Phedon Papamichael
Kurgu: Kevin Tent
Süre: 115 dk.
Ülke: ABD
NOT: B+
Yorumlar