Çizgi roman karakteri Judge Dredd’in “Dredd 3D / Yargıç Dredd 3D” ile vizyona gireceği şu günlerde karakterin bir uyarlamasının daha bulunduğunu bilmekte fayda var ki bu uyarlama seyirciye kaliteli hiç bir şey sunamıyor. Dredd’i Sylvester Stallone’nin canlandırdığı “Judge Dredd / Yargıç Dredd”, zeka yoksunu diyalogları, mantıksız aksiyon sahneleri ve sulu mizahı ile fazlasıyla başarısız bir bilimkurgu örneği olmakla kalmıyor, aynı zamanda en başarısız çizgi roman uyarlamalarından birine imza atıyor. Yardımcı oyuncu kadrosunda hiç bir filmi başarılı olmayan Rob Schneider’in bulunduğu filmde müziklerden performanslara kadar herşey abartılarak seyirciye sunuluyor. Stallone’ye Razzie’lerde En Kötü Erkek Oyuncu ödülünü kazandıran, klişelerle dolu filmin olumlu tek bir yanı var; o da özel efektleri.
Kanunlara aşırı derece bağlı olan Dredd’in şantaj sonucu sürgüne gönderildiği filmde Dredd, suçsuz olduğunu ispatlamaya çalışırken, geçmişi ile de yüzleşmek zorunda kalıyor. Bu süre içerisinde ardı arkası kesilmeyen anlamsız ve mantıksız olaylar yüzünden film, bir süre sonra komedi filmine dönüşüyor. Çizgi romana sadık kalması için aynı kostümü olduğu gibi beyazperdeye aktaran film, edebiyat uyarlamalarının romanlara neden aşırı derecede sadık kalmaması gerektiğini de tekrardan gösteriyor. Stallone’nin filmin diğer oyuncuları gibi kötü bir performans sergilediği filmde ünlü aktör, kaskını çıkarmadığı sürece göze batmıyor.
Herman ‘Fergee’ Ferguson’ın (Rob Schneider) seviyesiz espirileri ile sıcak bir ortam yaratmaya çalışan filmde Schneider’ın olduğu tek bir sahne bile “beyin” içermiyor. Senaryonun oldukça mantıksız ilerlediği filmin mantık hataları da bir yerden sonra güldürüyor. Örnek vermekle bitmeyecek mantık hatalarının bir kaçı ise gerçekten bahsedilmeye değer. Örnek olarak, pencereden istedikleri kişileri rahatça vurabilen suçlular, aynı mesafeden, yerinden bile kıpırdamayan Dredd’i nasıl ıskalıyorlar anlamak mümkün değil. Öte yandan, hayatını kanunlara adamış bir başyargıcın (Max von Sydow) emekli olduğu için sürgüne gönderilmesi ve bu sürgünün görkemli bir törenle gerçekleştirilmesi de epey anlamsız. Filmin kötü karakteri Rico’nun hapishaneden firar etme sahnesinin baştan savma bir şekilde anlatılmasının yanında Rico’nun DNA örneği verme sahnesi ise gerçekten komik; çünkü sadece bir kan veya saç örneği ile gerçekleştirilebilecek bu basit olay dört tane “dev” gibi şırınganın kolun “damarsız” bölgelerinden kan almasıyla gerçekleşiyor. Yargılama sahnesinden takip sahnesine kadar herşeyin sorunlu ilerlediği filmde diyaloglar da oldukça basit.
Olay örgüsünün bu kadar eksik olduğu filmin karakter gelişimi de bir o kadar noksan. Dredd ile Hershey arasında yapay bir aşk hikayesine imza atan filmde Dredd’in başyargıç ile olan ilişkisi de hiç inandırıcı değil. Buna ek olarak aksiyon sahneleriyle öne çıkması beklenen filmin dövüş kareografileri de gerçekten amatörce. Dredd’in çenesine kafa atılmasına rağmen kaşının açılması gibi komik hatalarla dolu filmin amatörce hazırlanmış kurgusu da özellikle hareketli sahnelerin devamlılığını sağlayamıyor.
Tüm bu eksikliklere bir de ardı arkası kesilmeyen klişeler eklenince son halka da tamamlanıyor. Dredd’in içinde bulunduğu uzay gemisi düşmesi sonucu Dredd ve Ferguson dışındaki tüm insanların ölmesi, Rico’nun Dredd’in kardeşi çıkması gibi klişeler içeren film, Ferguson’un koşarken düşmesi ve kalkıp koşmaya devam etmek yerine boş yere bağırmasıyla da klişenin dibine vuruyor. Ve tabi tahmin etmesi zor olmayan ölümleri de unutmamak gerek.
Ses efektlerinin eksik, görsel efektlerin de çoğu zaman belli olduğu filmin aldığı tek artı puan ise özel efektleri. Gerçekçi görünümleriyle etkileyici mekanik tasarımlara imza atan filmin en öne çıkan tasarımları: “ABC” robotları ve mekanik ele sahip biyonik adam. Öte yandan film, “Blade Runner / Bıçak Sırtı”nın (1982) neden bir başyapıt olduğunu -tıpatıp benzeyen- sanat yönetimiyle tekrardan gösterirken, bazı sahneleriyle de “Total Recall / Gerçeğe Çağrı”yı (1990) andırıyor.
Özetlemek gerekirse başarısız bir çizgi roman uyarlaması olan “Judge Dredd / Yargıç Dredd”, amatörce hazırlanmış fazlasıyla zayıf bir film. Sulu mizahı, klişe sahneleri ve zekasız diyaloglarıyla bir yerden sonra gülmenize neden olan filmin başarılı özel efektleri ise filmin tek artısı.
Yönetmen: Danny Cannon
Senaryo: Michael De Luca (hikaye), William Wisher Jr. (hikaye/senaryo), Steven E. de Souza (senaryo), John Wagner (karakterler), Carlos Ezquerra (karakterler)
Oyuncular: Sylvester Stallone, Armand Assante, Rob Schneider, Max von Sydow
Orijinal Müzik: Alan Silvestri
Süre: 96 dk.
Ülke: ABD
NOT: F
Yorumlar