Bir film festivalini daha geride bıraktığımız şu günlerde ben de geriye kalan festival filmlerini bitirmeye çalışıyorum. 33. İstanbul Film Festivali’nde şans eseri izlediğim “Frank”, geriye kalan son filmlerden biri. Açıkçası bu film benim için büyük bir sürpriz oldu diyebilirim. Hiçbir beklentim olmamasının yanında Michael Fassbender’dan da karakteri dolayısıyla pek bir başarı beklemiyordum ve işte bu yüzden yaşadığım sürpriz oldukça fazla oldu.
Lenny Abrahamson’ın başarılı bir şekilde yönettiği “Frank”, Michael Fassbender’ın harikulade performansıyla şekillenen yılın şaşırtıcı filmlerinden biri. Daha ilk dakikasından itibaren seyirciyi güldürmeyi başaran filmin bu başarısının tek nedeni kuşkusuz Fassbender’ın hayat verdiği karakter. Kara mizahın son yıllardaki en güzel örneklerinden biri olduğunu düşündüğüm filmin zaman zaman “The Big Lebowski / Büyük Lebowski”yi hatırlattığını söylemekte fayda var.
Kendi benliğini bulma aşamasında olan genç müzisyen Jon’un bu sıralarda tanıştığı sıradışı müzik grubu “Soronprfbs”la olan ilişkisini konu alan filmde grubun solisti Frank, hiç çıkarmadığı maskesiyle oldukça ilginç bir kişiliktir. Başta Jon olmak üzere konuştuğu herkesi etkisi altına sokmayı başaran Frank’in kendine has müzik tarzı da bir o kadar farklı ve orijinaldir. Tesadüf eseri gruba girmeyi başaran Jon, günün birinde bir gün grupla albüm kaydetmek adına kendini İrlanda’nın ıssız bir kasabasında bulur. Gruba katkı sağlayabilmek için her şeyini ortaya koyan Jon’un 1 yıl boyunca herkesten izole bir şekilde yaşayan grubun ilginç davranışlarını Youtube’a koyup tweet etmesi ise karakteri beklediği “tanınma” fırsatına bir adım daha yaklaştırır. Grubun kendini göstermesi için bir fırsat olan Texas’taki “South by Southwest” festivali her ne kadar başta iyi başlamışsa da sonunda herkesin kendi benliğini bulacağı bir geziye dönüşecektir.
“Frank” filminin başarısının en büyük nedeni yukarıda da söylediğim gibi Michael Fassbender’ın inanılmaz tatlı performansı. Son sahneye kadar yüzünden maskeyi çıkarmamasına rağmen vücut dili ve aksanıyla karakteri bir sonraki seviyeye taşımasını bilen ünlü aktör filmdeki komik maskeli karakterle adeta özdeşlemiş. Son dakika kadar karakterin içinde bulunduğu ruh halini sempatik tavırlarıyla ekrana yansıtan oyuncunun kült bir karakter yarattığını düşünüyorum. Zaman zaman maskeden önünü göremediği, ufacık bir iplikten ilham aldığı veya bestelediği en sevilecek şarkısını seslendirdiği sahneler gerçekten çok komik. Öte yandan, Maggie Gyllenhaal ve Domhnall Gleeson da karakterlerini başarılı bir şekilde canlandırıyorlar. Jon karakterinin sosyal medyayı kullanış biçiminden Clara’nın tekinsiz davranışlarına kadar komedi dozunun oldukça iyi ayarlandığı filmde en azından son çeyreğe kadar bu durum korunuyor. Son çeyrekte mizaha ara verip duygusal tarafını öne çıkan filmin hızı da yavaşlıyor haliyle; fakat Fassbender’ın son sahnelerde atağa geçtiği performansı sayesinde film kendi içinde yüceliyor.
Müzik referanslarının oldukça fazla olması sebebiyle müzikle ilgilenen izleyicilerin kesinlikle izlemesi gerektiğini düşündüğüm filmde grubun izole bir ortama gidip albüm çıkarmaları dahil her detay piyasadaki gruplardan esinlenilmiş. Bir de işin içine deneysel olmasına rağmen zaman zaman seyirciyi yakalayan şarkılar eklenince filmi izlemek daha da zevkli hala geliyor. Hatta itiraf etmek gerekirse filmdeki iki şarkıyı fazlasıyla beğendim ve sene sonunda en iyi şarkılar listesine sokmayı planlıyorum.
Özetlemek gerekirse; mizahı ve müzik referanslarıyla oldukça başarılı bir kara komedi örneği olan “Frank”, Michael Fassbender’ın dahice performansıyla seviye atlayan bir film. Aynı karakterleri gibi oldukça sıradışı bir seyir keyfi sunan filmin sahip olduğu kült statüsü ise gözle görülür derecede fazla.
Yönetmen: Lenny Abrahamson
Senaryo: Jon Ronson, Peter Straughan
Oyuncular: Michael Fassbender, Domhnall Gleeson, Maggie Gyllenhaal
Orijinal Müzik: Stephen Rennicks
Görüntü Yönetimi: James Mather
Kurgu: Matthew Hannam
Prodüksiyon Tasarımı: Richard Bullock
Süre: 95 dk.
Ülke: Birleşik Krallık
NOT: B
Yorumlar